Няпэўнае жыцьцё, як сьмерці пацалунак,
Як сон, зь якога не ўцячы, бо гэта сон.
І ноч, як прорва, у якой ёсьць паратунак
Ад шэрых, быццам пыл, і ад самотных дзён.
Няпэўнае жыцьцё, як дым па-над палямі,
Дзе мы былі, дзе нас няма, як не было,
І быццам бы сябе прыдумалі мы самі,
Каб існаваць, як існуе ўначы сьвятло.
Няпэўнае жыцьцё, нібыта пакараньне,
Нібыта Божы суд, якога не мінуць,
Пасьля якога – толькі сьмерць, не існаваньне...
І людзі ў Храмах плачуць, плачуць і пяюць.
30.IX.1996.
|
|
